Ήταν μια ακόμα υπέροχη μέρα παίζοντας με τρένα και το συνιστώ σε όλους. Πήγαμε στον Ασωπό, ένα μαγικό σταθμό στη μέση του πουθενά όπου δεν κάνει πια στάση τίποτα. Καθότι έχει παραγραφεί ελπίζω λόγω δεκαετίας (και βάλε) κάθε σχετιζόμενο έγκλημά μας, ιδού μια λίστα όσων κάναμε, σχεδόν όλα παράνομα, παράλογα, ανεύθυνα και ανησυχητικά:
- Συρθήκαμε στα παλιά τούνελ μεταξύ πολυβολείων και μετά ξαπλώσαμε στο κενό της γέφυρας για να περάσει από πάνω μας το τρένο. Πολύ αδρεναλίνη αυτό, καθότι το κάναμε και στην Βαρυμπόμπη μόνο μου άγχος μην τραβήξει κανείς το καζανάκι από πάνω μου.
- Περάσαμε μέσα από τα ολοσκότεινα τούνελ (φακός δεν κάνει τίποτα) και ναι, πετύχαμε τρένο που περνούσε εκείνη την ώρα (οριακά χωράς αν κάτσεις κολλητά στον τοίχο ακόμα κι αν δεν φτάσεις στην εσοχή.) Πιθανώς ακόμα περισσότερη αδρεναλίνη.
- Ντυθήκαμε με ρούχα σταθμάρχη και βγάλαμε φωτογραφίες γιατί είχαν έρθει 2-3 υπάλληλοι του ΟΣΕ και καλά για έργα συντήρησης. Βασικά τσιμπούσι έγινε.
- Παραγγείλαμε και έφεραν με το επόμενο τρένο περισσότερο αλκοόλ και μεζέδες.
- Κάναμε πλάκες από το σύστημα ενδοεπικοινωνίας σε άλλους υπαλλήλους του ΟΣΕ σε άλλους σταθμούς, προφανώς κι αυτοί αντίστοιχα χαλαροί θα ήταν από ότι καταλάβαμε.
- Πιάσαμε κουβέντα με έναν άλλον υπάλληλο του ΟΣΕ που ήρθε που είχε λέει δουλειά να περπατάει στις γραμμές να τις ελέγχει οπτικά. Στην εποχή που σε όλο τον κόσμο περνάνε ειδικά βαγόνια με υπέρηχους, ρομαντικούλι αυτό, πολύ γελάσαμε.
- Βάλαμε κέρματα στις γραμμές να τα πατήσει το τρένο περνώντας. Μάλιστα η πιο μαγκιά να καταφέρεις να μπει το ένα μέσα στο άλλο μόνιμα. (Και να το βρεις μετά.)
Ε όταν χορτάσαμε φαγητό, χορούς και γέλια, αρχίσαμε με τα πόδια (μέσα από τούνελ πάλι) να πάμε Μπράλο να πάρουμε το επόμενο τρένο να γυρίσουμε. Τι ωραία τι καλά. Για εμάς τους ρομαντικούς είναι υπέροχο, έπαιρνα την κλινάμαξα για Θεσσαλονίκη και δεν με ένοιαζε που έκανε τόση ώρα. Μια φορά με άφησαν να κοιμάμαι ως την Δράμα, ωχού ρε φιλαράκι, αφού δεν ενοχλώ κανέναν, ενοχλώ, μόνο να’σαι στο πάνω κρεβάτι μήπως θέλει κανείς να κάτσει από κάτω, μην σε ξυπνάμε.
Αυτός ήταν και είναι ο ΟΣΕ. Ωχαδελφικές καταστάσεις. Κάποιος κακός στο εξωτερικό θέλει να εκσυγχρονίσει, τι να εκσυγχρονίσει μωρέ; Που να σκάβουμε τα βουνά, που να αλλάζουμε όλους αυτούς τους γραφικούς σταθμούς; Γιατί να ξεκουνήσουμε όλους αυτούς τους γραφικούς υπαλλήλους; Έτσι έμαθε ο άλλος, περπατάει λέει ώρες στη γραμμή, του αρέσει, ταινία στην ΕΤ3 να τον κάνουν, ίσως ασπρόμαυρη, σίγουρα με επιδότηση του Κέντρου Κινηματογράφου.. Θες να του μάθεις τώρα για υπέρηχους που ελέγχουν τις γραμμές και νέες τεχνολογίες βρε κακιασμένε; Χάλια ταινία θα γίνει.
Έχω κοιμηθεί σε κουκέτα πηγαίνοντας για Καλαμάτα, φτύνοντας κουκούτσια από καρπούζι από το άψογο κρεβατάκι μου, με νανούρισμα το κούνημα του βαγονιού. Ξέραμε γιατί κουνούσε αλλά δεν λέγαμε τίποτα. Έχω φορτώσει πολλές φορές το αμάξι να πάμε Σαλονίκη ή Βουλγαρία για σκι, μπαίνοντας με τα παιδιά (το πρόλαβαν!) στην κλινάμαξα. Τότε παλιά που γινόταν και βόλευε. Μετά αγόρασαν νέες κλινάμαξες πανάκριβες, τις δοκίμασα κι εκείνες, μετά τις εξαφάνισαν.
Η ιστορία του σιδηρόδρομου στην Ελλάδα είναι μια ιστορία μίζας και χείριστου δημοσιουπαλληλισμού ντυμένη ελαφρώς από κάτι ρομαντικούς σαν κι εμένα. Σε γκρουπ στο ΦΒ και σε φόρουμ ανταλλάσσαμε φωτογραφίες και ιστορίες έρωτα με τραίνα και διαδρομές. Γκρινιάζαμε όταν κόστιζε 1 εκατομμύριο την ημέρα, γκρινιάζαμε κι όταν πουλήθηκε άρων άρων κι όπως να’ναι στους Ιταλούς, γκρινιάζαμε όταν κάθονταν τόσα ακίνητα του ΟΣΕ, γκρινιάξαμε κι όταν παραχωρήθηκαν όπως να’ναι όπου να’ναι και πήγαιναν χαμένα. Για τους θανάτους στα Τέμπη φταίνε όσοι ψηφίζουν δικομματικά και επιλέγουν ουσιαστικά να μην αλλάξει ποτέ τίποτα.
Ναι, μέχρι και σταθμό προσπάθησα να κάνω σπίτι μου μια εποχή θα μετακόμιζα με τρία μικρά παιδιά κάπου κοντά στην Τιθορέα.
Φταίω. Γιατί όλοι που έχουμε περπατήσει τις γραμμές του τραίνου στην Ελλάδα τόσες φορές ξέρουμε τι μπάχαλο είναι. Το λέμε ρομαντικά, γελάμε με τις καθυστερήσεις, γελάμε με τους εκάστοτε καραγκιόζηδες πολιτικούς που κοκορεύονται όταν βελτιώνεται κατά λίγα λεπτά (στα λόγια συνήθως) η ταχύτητα του Αθήνα-Θεσσαλονίκη. Γιατί μέσα μας έχουμε κλάψει πολύ για τις παρατημένες πανέμορφες διαδρομές, για τα δισεκατομμύρια μίζας σε πανακριβους συρμούς που πήγανε άπατοι και σαπίζουν κάπου. Γιατί ξέρουμε όλοι ότι τουριστική χώρα χωρίς τραίνο είναι ανέκδοτο. Γελοίο να συζητάμε για συγκοινωνίες και περιβάλλον χωρίς τρένα.
Έχω ταξιδέψει κάθε σπιθαμή του παλιού δικτύου τραίνων της χώρας. Με το ποδήλατο στο κατάλληλο βαγόνι για Δράμα να πάμε Παρθένο Δάσος, με το καγιάκ να πεταγόμαστε στον Νέστο και να φεύγουμε με τη μια στο ποτάμι, με το σακίδιο στην πλάτη να κατεβαίνω Γοργοπόταμο για να περπατήσουμε μέσα από τα τούνελ επικής ομορφιάς ως τον Μπράλο. Αλλά ξέραμε όλοι ότι ο ΟΣΕ είναι μπάχαλο. Tόσα χρόνια, τόσες κυβερνήσεις, τόσες μίζες, τόσοι υπάλληλοι να ξύνουν τόσα απαυτά τους. Αλλού ετοιμάζουν τούνελ 270χλμ να κερδίσουν 2 ώρες από Γαλλία ως Ιταλία, σκέφτονται το εμπόριο, τον τουρισμό….αλλού. Εδώ με ορίζοντα τα 2-3 χρόνια κάθε κυβέρνησης στον δικομματισμό που μας δέρνει δεν γίνονται τέτοια πράγματα.
Κι εγώ παράτησα τα τραίνα στην Ελλάδα όπως όλοι μας. Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορεί η Ελλάδα καλύτερα. Απλά θα περιμένω να βγάλουν προσφορές όταν ξανανοίξει η γραμμή. Έτσι έγινε και μετά το προηγούμενο δυστύχημα. Σαν τους βλάκες που πάνε πίσω από ασθενοφόρο ζούμε, να κερδίσουμε πέντε λεπτά. Ξαναψηφίστε τους.
